Κυπελλούχος Ελλάδος 2007

ΠΑΕ ΑΕΛ: Το 3ο αστέρι!!! «Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη»

Σάββατο 5-5-2007. Μία ακόμη μαγιάτικη μέρα - ορόσημο στην ιστορία της αγαπημένης μας ΑΕΛ. Παροτρυνόμενοι από 10.000 και πλέον Λαρισαίους οπαδούς, που στην κυριολεξία είχαν δώσει ολοκληρωτικά χρώμα βυσσινί στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου, οι παίκτες του Γιώργου Δώνη κόντρα σε ποδοσφαιρικές εκτιμήσεις, αλλά κυρίως σε μία εμετική φημολογία των γνωστών "τιμητών της λάσπης", υπέταξαν 2-1 τον Παναθηναϊκό και έγραψαν νέα Χρυσή σελίδα.

Τα γκολ του Γιόζεφ Κόζλεϊ (2') και του Ανρί Αντσουέ (82'), υποχρέωσαν τον Παναθηναϊκό, παρά το πέναλτι-γκολ του Παπαδόπουλου (44'), να υποκύψει στην αδάμαστη θέληση των παικτών μας, στην τρίτη μονομαχία των δύο ομάδων σε τελικό Κυπέλλου. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη.

Το τελευταίο σφύριγμα του διεθνή ρέφερι Κύρου Βασάρα, που προσπάθησε αρκετές φορές να βάλει με άκομψο τρόπο τους "πράσινους" στην περιοχή της ΑΕΛ, σήμανε την έναρξη απίστευτων πανηγυρισμών που ακόμη και σαν απλή εικόνα συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Ο φίλαθλος κόσμος της αγαπημένης μας ομάδας, κατέθετε για πολλοστή φορά τα διαπιστευτήρια της παροιμιώδους μοναδικότητάς του. Και η ένταση των ...ρίχτερ αυξήθηκε κατακόρυφα, όταν ο Νίκος Νταμπίζας με τον Ζήση Ζιάγκα σήκωναν το βαρύτιμο τρόπαιο στον βολιώτικο ουρανό.

Η αποθέωση των παικτών, του Γιώργου Δώνη και του Κώστα Πηλαδάκη, ήταν το περίγραμμα ενός ακόμη σπάνιας ομορφιάς ποδοσφαιρικού πίνακα, που απεικόνιζε την "βασίλισσα του κάμπου" να τοποθετεί στο στέμμα της το 3ο αστέρι!

Σας ευχαριστούμε Κυπελλούχοι και σας κρατάμε στις καρδιές μας για πάντα!

Νίκος Λυράκης: «…κάποιοι έχουν περιτυλίξει την αρρώστια του μυαλού τους και την μοσχοπουλάνε με φιόγκο»

Ο άλλοτε τεχνικός διευθυντής της ΠΑΕ ΑΕΛ και πρώην μάνατζερ, Νίκος Λυράκης, θυμήθηκε το κύπελλο Ελλάδας της ΑΕΛ το 2007, από εκείνη την ημέρα, 13 χρόνια πριν και το παρακάτω κείμενο, σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης.

Η ανάρτηση του Νίκου Λυράκη

«5/5/2007, η μέρα που ο Θεός ήρθε στη γη σαν ένας από εμάς. Γιατί δεν μπορεί.

Σε αυτή την μοναδική στιγμή μιας ολόκληρης γενιάς, τη στιγμή που μπαίνει ο κόσμος των ονείρων μέσα σε αυτόν της πραγματικότητας, ο Θεός επιλέγει να είναι εκεί. Στην εξέδρα αυτή ...

Το Κύπελλο αυτό είναι η στιγμή που διαπιστώσαμε ότι η ΑΕΛ δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι μια ιδέα, που κληρονομήθηκε από ένδοξους προγόνους και που τη φλόγα της οφείλαμε - και καταφέραμε με την κατάκτηση αυτή- να κρατήσουμε αναμμένη, κάνοντας μια ακόμη γενιά περήφανη και για όσα ζούσε και για όσα με κόπο κατάφερνε.

Όχι μόνο για το παρελθόν που της εξιστορούσανε.

Δύσκολο να μην νοιώσει κανείς κατάνυξη μπροστά στα πρόσωπα των φωτογραφιών από το Πανθεσσαλικό και των φωτογραφιών που υπαινίσσονταν πρόσωπα.

Γιατί όλοι μας, ορατοί και μη γράψαμε Ιστορία, ταυτιζόμενο με τις αξίες της ΑΕΛ, γίναμε μια ψηφίδα από τις χιλιάδες που αποτελούν την ιστορία της, ένα από τα πολλά μικρά εγώ που κάνουν το εμείς, γίναμε ένα «ήμουν κι εγώ εκεί» με τις συγκινήσεις που γεννούν οι επιτυχίες (και οι αποτυχίες).

Γιατί όλα αυτά τα χιλιάδες πρόσωπα μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα πήραν μαζί τους στο γήπεδο από εκείνη την ημέρα και μετά, με την ευθύνη ότι χαρτογραφούν στην ψυχή τους διαδρομές, που μέχρι χθες δεν υπήρχαν.

Κι αν η γενιά αυτή υποχρεώθηκε να ζει μια τοξική πραγματικότητα σήμερα, με την αμετροέπεια και την κομπορημμοσύνη να προσβάλει την αισθητική του , με κάποιους να έχουν περιτυλίξει την αρρώστια του μυαλού τους και να την μοσχοπουλάνε με φιόγκο, θα ξέρουν ότι αυτή η ομάδα, μέσα από αυτές τις αναμνήσεις, θα παραμένει στο συλλογικό υποσυνείδητο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ως η προσωποποίηση του πέρα από τα όρια, του υπερανθρώπινου, του μεταφυσικά χαρισματικού.

Και το Κύπελλο αυτό θα μένει για πάντα το χνάρι της ύπαρξής μας που αυτοαναφλέγεται για να πετάξει. Όλο και πιο ψηλά. Χρόνια πολλά ...»